Από πόσα επόμενα βήματα αποτελείται η ζωή μας; Από πόσες μεταβατικές φάσεις έχεις περάσει και θα περάσεις;

Ανάμεσα σε αυτά τα βήματα και τις μεταβατικές καταστάσεις, πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν είσαι έτοιμ@ να κάνεις την αλλαγή, να προχωρήσεις, να τολμήσεις; Πόσες φορές έχεις προβληματιστεί αν θα τα καταφέρεις, αν είναι η σωστή απόφαση, αν θα βγει σε καλό, αν αξίζει τον κόπο;

Εγώ θα σε ρωτήσω ομως: γιατί όχι; Γιατί να μην αναρωτιόμαστε το αντίθετο; Γιατί να μην είμαι έτοιμ@ να προχωρήσω, να τολμήσω; Γιατί να μην τα καταφέρω; Γιατί να μην είναι η σωστή απόφαση; Γιατί να μη βγει σε καλό; Γιατί να μην αξίζει τον κόπο;

Η ροπή του ανθρώπου να στρέφεται κατευθείαν προς το αρνητικό και την καταστροφή είναι ένα γεγονός και κάτι από το οποίο πολλοί δυσκολεύονται να διαφύγουν.

Έχεις αναρωτηθεί γιατί;

Το μυαλό μας έχει την τάση να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μας προστατεύει από οτιδήποτε αντιλαμβάνεται ως “απειλή” . ́Όμως, δεν είναι πάντα σε θέση να αντιλαμβάνεται αν πρόκειται για ρεαλιστική απειλή ή μη. Τι σημαίνει αυτό; Ετοιμαζόμαστε να βγούμε από μια κατάσταση που έχουμε συνηθίσει κι επομένως να βγούμε έξω από τη σφαίρα ασφαλείας μας ή κοινώς το comfort zone και να κάνουμε μια αλλαγή, να ταράξουμε λίγο τα νερά και να τολμήσουμε κάτι διαφορετικό.

Όταν γίνεται αυτό, ο εγκέφαλός μας αρχίζει και εκκρίνει διάφορες ορμόνες. Μια από αυτές είναι αδρεναλίνη, η οποία μας δίνει την αίσθηση της εγρήγορσης και μας κινητοποιεί να ανοίξουμε τις κεραίες μας για να γίνει επεξεργασία σε αυτό που μας φέρνει ταραχή. Έτσι, ο εγκέφαλος καλείται να φέρει ισορροπία στα επίπεδα αυτής της ορμόνης και να μας προστατέψει από την ταραχή (σίγουρα συμμετέχουν κι άλλες πολλές ορμόνες και γίνονται πολλές και περίπλοκες διαδικασίες αλλά για να κατανοήσουμε τη βασική λειτουργία δράσης ας μείνουμε στην αδρεναλίνη) και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να γυρίσει στο πρότερο επίπεδο ηρεμίας.

Πώς θα γίνει αυτό; Κρατώντας μας μακριά από αυτό που εκκρίνει την ορμόνη.

Δηλαδή από τις προκλήσεις, ενισχύοντας το χαρακτηριστικό της αναβλητικοτητας προκειμένου να διασφαλίζεται η ηρεμία.

Όμως όταν κάτι δεν μας καλύπτει και νιώθουμε την ανάγκη να το αλλάξουμε, αλλά φοβόμαστε και πηγαίνουμε συνεχώς γύρω γύρω από την αλλαγή χωρίς ποτέ να την εφαρμόζουμε, τότε καταφέρνουμε να ηρεμούμε προσωρινά μέχρι η ανάγκη αυτή να ξυπνήσει ξανά και να μας θυμίσει τί θέλουμε να κάνουμε και έχουμε ανάγκη.

Εκεί είναι που χρειάζεται η τόλμη!

Μπροστά στην ανάγκη του μυαλού να μας προστατέψει, να βγούμε μπροστά εμείς, εφόσον εμείς οι ίδιοι θέλουμε πολύ την αλλαγή και έχουμε την ανάγκη για το επόμενο βήμα, την ανάγκη της ικανοποίησης πως προχωρήσαμε.

Όπως έχει αποδειχθεί, η εφευρετικότητα του ανθρώπου προς επιβίωση (με ηθικότητα πάντα) σε δύσκολες κι απρόβλεπτες καταστάσεις είναι αδιαμφισβήτητη. Επομένως, ακόμα κι αν δεν πετύχει, κι αν δεν άξιζε ο κόπος κι αν κι αν κι αν κι αν, θα βρεθεί ο τρόπος για να κάνεις κι άλλο επόμενο βήμα που θα αξίζει και ίσα ίσα που θα γνωρίζεις περισσότερο τι ν αποφύγεις την επόμενη φορά!

Δύσκολα μπορεί να είναι αλλά μέσα από τις δυσκολίες δεν εξελισσόμαστε άλλωστε;;;;

Εν πάσει περιπτώσει, γνωρίζεις πότε θα είσαι έτοιμ@? Θα γνωρίζεις άραγε ποτέ? Θα νιώθεις έτσι άραγε ποτέ;

Είναι ωφέλιμο να αναρωτιόμαστε κι από τις δυο όψεις του νομίσματος, δε νομίζεις;

Ευχαριστώ για το χρόνο σου,

Μιχαέλα